کد مطلب:47221 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:181

گنجینه پرسمان » قرآن

لطفاً تفسير آيه 246 سورة بقره را بنويسيد.

آيه 246 تا آيه 252 يكي از داستانهاي عبرتانگيز گروهي از بني اسرائيل را بازگو كرده است.

قوم يهود كه در زير سلطة فرعونيان، ضعيف و ناتوان شده بودند، بر اثر رهبريهاي خردمندانة موسيَ7 از وضع اسف باري كه داشتند، نجات يافته، به قدرت و عظمت رسيدند.

خداوند به بركت اين پيامبر6 نعمتهاي فراواني به آنها بخشيده كه از جمله صندوق عهد بود (آيه 248). قوم يهود با حمل اين صندوق در جلو لشكر، نوعي اطمينان خاطر و توانايي روحي پيدا ميكردند و اين قدرت و عظمت تا مدتي بعد از حضرت موسيغ ادامه داشت، ولي همين پيروزيها و نعمتها كمكم باعث غرور آنها گرديد و به قانون شكني روي آوردند و سرانجام به دست فلسطينيان شكست خورده و قدرت و نفوذ خويش را همراه صندوق عهد از دست دادند. به دنبال آن چنان دچار پراكندگي و اختلاف شدند كه در برابر كوچكترين دشمنان، قدرت دفاع نداشتند تا آن جا كه دشمنان، گروه بسياري از آنها را از سرزمين خود بيرون راندند و حتي فرزندان آنها را به اسارت گرفتند.

اين وضع سالهايي ادامه داشت تا آن كه خداوند پيامبري به نام اشموئيل را براي نجات و ارشاد آنها برانگيخت آنها نيز از ظلم و جور دشمنان به تنگ آمده بودند و دنبال پناهگاهي ميگشتند، به گرد او جمع شدند و از او خواستند رهبر و اميري براي آنها انتخاب كند تا همگي تحت فرمان و هدايت او، با دشمن نبرد كرده، عزت از دست رفته را بازيابند.

اشموئيل كه به روحيات و سست همتي آنان به خوبي آشنا بود در جواب گفت: از آن بيم دارم كه چون فرمان جهاد داده شود، از دستور امير و رهبر خويش سرپيچي كنيد و از مقابله و پيكار با دشمن شانه خالي نماييد. آنها گفتند: چگونه ممكن است ما از فرمان امير سرباز زنيم و از انجام وظيفه دريغ نماييم، در حالي كه دشمن ما را از وطن خود بيرون رانده و سرزمينهاي ما را اشغال نموده و فرزندان ما را به اسارت برده است؟!

اشموئيل ديد كه جمعيّت با تشخيص درد به سراغ طبيب آمدهاند و گويا رمز عقب ماندگي خود را درك كردهاند، به درگاه خداوند روي آورده و خواستة قوم را به پيش گاه وي عرضه داشت. به او وحي شد كه طالوت را به پادشاهي ايشان برگزيدم.

بقيه داستان را آيات 247 تا 252 دنبال كرده است. در اين آيات به فرماندهي طالوت و جنگ او با جالوت و نيز كشته شدن جالوت به دست حضرت داودغ اشاره شده است.(ر. ك: تفسير نمونه، آيت اللّه مكارم شيرازي و ديگران، ج 2، ص 144 ـ 170، دارالكتب الاسلامية.)